Vadiden Hacıveli Şiiri - Veysel Gider

Dere kenarı, yüksekçe düz tepede
Vadiye hakim bir yer.

Çamaşır yıkayanlar, uçuşan sığırcık, hışıltılı bir akış
Bir noktadan ansıza sanki akıyor bu yer,
Herkes kendi işinde.
Kimse yok ki gidende yolu birbirine vara.
Benim işim işmidir, elde bir gidişmidir?
Burdan dönmüşüm köye Hacı Veli küsmüdür?
Dere içinde: güzel, güzelde güzel olmaz
Bir hayat dolu gibi.

Akıyor dere gibi içimdeki vadiden ansıza...
Evler dere üstünde, hayat dere içinde
Bitmeyen bu çileler bir gün gelsinki bitsin! ..
Umutsuz bir ihtişam dedemin ocağında,
Herkes tüttürmek ister, üstünde mutluluklar...

Baykuşlar yuva kurmuş, tütün kalkmış bacadan
Veysel yine tutuştu Atayer ocağında
Mezarlar birer inci, şu kocamış yer için,
O inciler bir histir gönlümün sonsuzunda.

Kendimi bilmek için bakınca, kan kanı çekmez mi hiç!
Gelip, görüp birden gözlerdeki sürmenin içindeki kanı ben.

Bu kısacık bir andır, çok kişiler aldanır
Bir şeyler bilmek kolay, bilmeselerde ne var?
Görünen bu tarihler, tarih olan görünüm
Taşlar, kuşlar, dere, ot, hepsi VATAN kokuyor;
Deredeki nenemin Şehit olan ruhuna
“FATİHA”lar okuyor.
İçimdeki bu hisse emi kanı akıyor
Akan bu kan içimde gençliğimi yakıyor.

Bir gün kalsada izim, yine gülüm sevdalı
Genç bir fidan tomruğu, hayatlara bakıyor.
(Hacıveli/Kars, 16.06.1976)