Vadideki zambak Şiiri - Dilan Etik

Beni sevdiler.
Beyazlığımı, zarafetimi, kokumu… Ellerinde tuttular, hayranlıkla baktılar, yanlarına alıp saklamak istediler. Sevdiler ama sevmek ne demek hiç bilmediler. Görkemli bir hayranlık duyumsadılar, derin iç çekişlerle ismimi fısıldadılar.
Ben bir zambaktım. Toprağın derinliklerinden gelen bir hikâyem vardı. Yağmurların ıslattığı köklerim, karanlıkta sessizce büyüyen yapraklarım… Her bahar yeniden doğmaya and içmiş bir çiçektim. Ne kadar güzel olursam o denli sevilirim sandım. Bundandı masumiyetim.
Ven her ölüşümde tekrar filizlenir, her toprağa düştüğümde yeniden yeşerirdim. Yeniden var olmanın bir yolunu bulurdum. Şairin dediği gibi "Çünkü vardır her vahşi çiçekte gurur"
Bir gün, bir el uzandı yapraklarıma. Kıyamaz gibiydi dokunmaya. Açmak , akıtmak istedim yapraklarımı etrafa. Tutup beni en savunmasız anımda tutup da kopardılar köklerimden. Sevgiyle, hayranlıkla, belki de sahip olma arzusuyla… Oysa ben toprağıma aittim. Köklerim olmadan varlığımı sürdüremezdim. Solgun yapraklarım bir vazonun içinde yavaşça düştü, kokum odada asılı kaldı uzun bir süre. Duyumsadıkça yüz çevirdiler suçluluk duymamak için.
İhanet buydu işte. Beni sevdiğini söyleyenler, beni hayatta tutan köklerimden ayıranlardı. Bilmezler miydi ki, bir zambak köksüz yaşayamaz. Bilmezler miydi ki sevmeyi beceren bir kalp ihanet için atmaz. Ben beyaz, narin bir zambaktım. Beni sevdiler, beni severek öldürdüler.