Vadideki Kuşlar Şiiri - İbrahim Yılmaz

Uzun bir hüzün yolcusuyum şu sosuz evrende
Önümde bakır rengi vadi uzanıyor alabildiğine
Çürümüş hazanın kokusu var buz gibi ellerimde
İçimde hasretinin yangın acısının duyguları var
Ben seni yorgun bu güz akşamında bekliyorum
Seni bu vadide bulamam diye çok korkuyorum.

Şakaklarında güz güneşinin nabzı atar akşamları
Güneş sensiz ısıtır mı sandın sunam o bakışları
Güneşim sende kaldı benim geçen yaz temmuzda
Muradım elbette sensin benim güz akşamlarında
Ben yalnızlığımı saklarım gizlice senin gözlerinde
Kaderimi bağlayan sensin o masum bakışlarında.

Vadideki kuşları aradı gün boyu yorgun gözlerim
Çoğu çoktan göçmüştü eylül talanıyla Nil deltasına
Geride kalan kuşlar çok üzgündüler hazan vedasına
Ben şükrümde hep seni andım orman denizi vadide
Öyle bahtiyarım ki seni çok sevdiğim için kalbimde.

Ben vadideki kuşları sen diye sevdim her hazanda
Gözlerim hicran acısıyla dolarken güz vedasında
Sana ulaşsın artık sevgi dileğimin masum duası
Vadi içinde gözlerini arar aşkımın kara sevdası
Sen bu vadide o kadar çoğalıyorsun ki anlatamam
Kim bilir nasıl severler gözlerini kuşlara anlatsam
Sen bende azalmıyorsun çoğalıyorsun her akşam.

Kısalan günler kanatıyor benim hicran yaramı
Hüzzam bir şarkı acıtıyor benim bu aşk acımı
Seni ne çok özlediğimi aynaya bakınca anladım
Boş ver diyemem sen aşkımın gönül şarkısısın
Sen vadinin tam ortasından akan bir nehirsin
Durgun suya düşen bu aşkın sonsuz hayalisin
Kim bilir nasıl mutludur seven kalbin hülyası
Elbette mutludur aşkı vuslat olanın sevdası.

Aralık - 2020