Vaaz eden bir dil olur ölüm...

Vaaz eden bir dil olur ölüm...

Hiç ömer oldun mu sen
Vaaz eden bir dil olur ölüm...

Ömer olan yaşamaz ki, ölü bir hayatı...

Derler ki, Ömer
Ölümü yaşadı
Yaşamam ki,unutulacak bir hayatı
Ölümü unutanın unutuluyorsa hayatı
Ölümün okulunda öğrenci olmalıydım
Ömer gibi
Gönlünün camisinde
Öğütler dinledi ölümden
Ölüm aklına gelince
Uykusunu bölerdi Ömer
Can kulağıyla dinlemek için dirilten öğütleri

Uykumu böldüm
Can kulağıyla dinlemek için ölümün öğütlerini
Ben hiç şikayetçi olmadım ezasından ölümün
Her acıyı ondan bana şeker bildim
Diplomam var ölümün okulundan
Yokuş çıkarım iniş inerim öğütleri için
O elinde bahar olan dost bana

Ölümün yolunu gözlemeliydim dirilik için
Annesini bekleyen emzikli çocuk gibi gözledim
O sütü en ak anneyi bekledim gönüllü
Ölüm üstüme yağan kar oldu hep
Hayatın başlangıcında
Dağlarımı sardı ölüm kar beyazlığıyla
Ak mı ak bir ölümle öldüm ölmeden ben de
Kar gibi aktı öldüğüm ölüm
Rüyamı bölen ölüm
Dünyamı bölen ölüm

Hangi toprak varki sana denktir büyütmekte bu nurlu ağacı
Bu gönül seninle büyüyecektir
Güneşi bekler gibi çiçek beklenmelisin ölüm bu gönül çiçek...

Ölüm görülürdü bana her eşyamda
Neye baksam
Ömrümce bana
Vaaz eden bir dil oldu ölüm...
Gönlümün camisinde öğütler dinledim
Pınarlar aktı canlandı çöl çiçeklerim
Dirilten sura üfüren ölüm

Bu gönül seninle büyüyecek
Bir çiçek
Güneşi bekler gibi çiçek beklenmelisin ölüm...
Konuşmalısın ölüm
Dirilten kelimelerle

Başka kimin elinde güneş var gönlümüzdeki şu kaba karanlığa
Ay çiçeğine güneş bana ölüm lazım belli
Büyümen için gönlüm gözlenen onun yolu
Senin de başın değsin maviliğe gönlüm
Baktım yeni çekilmiş resmime
Hazla bakarım yeni çekilmiş resmime
Yeni çekilmiş resmimde
Tozlu bir yol olurdun ölüm
Fedakarca koşularda ölüm en öndesin
Öğretmen tokatı gibi tokatın şeker

Kim diksin aşkı gönlümüzün toprağına senden başka
Hiç şikayetçi olmadığım kahraman bir annesin ölüm bize
Ölmeden önce öldüren ölümden
Damlaya denizi bulduran ölümden
Gül uğruna bülbülü öldüren ölümden şikayet de neyin nesi
Bülbüle can vermez mi sil baştan her seher gülün nefesi...

Tükürdüm ölümü unutturan hayatın yüzüne
Güneşler serer gül hayatın önüne ölüm
Bülbüller dirilir ölümün gül yüzünde
Dirilik var sözünde
Yoldu yapraklarımı yolsun
Ölmeden öldüm olsun
Kuyuya razıyken denizi gördüm ya
Artık umurumda değil yalan dünya

Bu gönül seninle büyüyecek
Bir çiçek
Güneşi bekler gibi çiçek beklenmelisin ölüm...

Çocukluğumda
Ölüm bulut muydu yüzü asıktı neden...
Sordum kendime:
Ölüm bu hayatın nesi
Anladım ölüm altın hazinesi

İsa eli bildik seni ölüm diriltirsin şu ölü hayatı tek sen...
Yıldızlar kadar yüksektedir her tabutun başı
Güneşten bir gönül taşıyor musalla taşı...