(v)olta ve Gemi Şiiri - Taş İskele

Olta atmıştı liman gemi'lere,
Volta atıyordu bir gemi kendi okyanusunda.
Boşluk taşıyordu içinde,
Yükü hantal,
Yükü ağır,
Yükü mahur…

Sağır olmuştu,
yükü boşluğun
sessizliğinden.

Yoktu forsu.

-hoş-
-geçilmeyen forsundan çoktan geçmişti-

Forsalar, içinde hurra kürek çekiyordu.
Heyamola,
Heyamola...
yine, yeniden
bir rıhtım
yahut bir liman,
içindeki yükü boşluğu,
boşaltacağı bir mola...

İçindeki hazan,
nevbahara hasret.
Bir mola...

*
Yine, yeniden
bir gemi,
kaçar okyanusundan
yanaşır aşina
ya da
meçhul yeni bir limana…

Firar eder kürek mahkumları.
Kalakalır içinde saklanmış,
Ayyuka çıkmayı bekeyen korsan yolcu,
Ki kendi...

ve dolar ikamet mühleti,
boşluklarını doldurur limanda
içindeki bulmacaların.

anladıkça,

-hiç bir limanda mütemadiyen yeri yoktur
yükü (boşluk) olanın-

Ve gemi
Kendini kendine bağlar,
yine, yeniden…
Ağlar...

ağladıkça,
iç denizinde kabarır sular,
demir attığı kendinden,
demir alır,
gözyaşlarının birikintisinde
yola düşer,
firar ettiği kendi yüreğine...

-Limanlar soluklanmak için,
Soluk kesilmesi için okyanuslar-

Soluklandığı,
Ne bir rıhtımın,
Ne bir limanın,
Ne de Taş İskele'nin,
Sevdanın ummanın da yeri yoktur...
*
Ufuklarda,
Ne bir rıhtım,
Ne bir liman,
Ne de Taş İskele...

Bir gemi,

Kendi olan,
Kendinden olan...
Yükü hantal,
Yükü ağır,
Yükü mahur,
Bir gemi...
...
Rotaları,
Makam-ı aşk,
Her bir damlanın kaptanı,
Kaptan-ı derya...

Derya ki..
Adı, sevda...

Sevda ki,
Canı olana,
Canından,
Candan olana...

Döngüsünde,
yörüngesinde,
ekseni kaymış zamanın
geçirgenliğindeki
zülden azade
dem bu dem,
cem bu cem...

Sevda ayininde,
Kırılan oltalar,
Boşluğa düşen voltalar...