V/ayyy Leylâ Şiiri - Keziban Arpacı

Ruhumda kıvranan bu naif sancı
Derde hayran eden devâsın Leyla
Ne aşinasın ne de yabancı
Belâ’yı yâr eden verâsın Leyla

Çağırsaydım mutlak gelmezdin böyle
Gölgen için eğilmem mi göklere
Tan uyudu hayli zaman dizimde
Seheri ağlatan kuşluksun Leyla

Mayhoş bir tebessüm sun ellerime
Nasıl susamışım ah gözlerine
Sana köle olmak benim neyime
Ve fakat bil ki sen malımsın Leyla

İnildikçe ay yar artar yokuşun
Uzatma saçımı yetti yoluşun
Yar deyi sineme attığın kurşun
Eylül’de üşüyen temmuzsun Leyla

Asırları yazdım çok mu erkenim
Yabansıl sözlerden düş’tü söylemim
Bakma aklarıma yar on beşimdeyim
Ömrüm çöl sen çölde vahasın Leyla

Yeter yaz(ıl) dığım kır kalemimi
Unuttur şiiri yak şairliği
Söyle azad etsin aşkı sevgili
Vuslatı ağlatan vedasın Leyla

Oğla anasın kıza babasın
Kadına yiğit merde avratsın
Âmâ Keziban’a gülden sıratsın
Gılmansın kadehsin şerapsın Leyla