Uzunumsu Kısa Bir Yol Şiiri - Bahar Çetiner

çok, daha çok ve hiç oluyordum
uzunumsu kısa yolların sonunda
dudaklarım susmuşluktan birbirine yapışmış
bıçaklar sözlerin kemiğine dayanmakta
birçok kez geçiyordum içinden
boyutlararası yolculuklarımda
ve transit geçiyordu göz kapaklarım
uyku tesislerinin sessizliğinden
önemsenmeyi umarak önemsenmemeyi deneyimlemek
ne kadar önemsenecek önemdeydi bu önemsizlikte
aynılıkların aynasından aynı kristallerini topluyordum
yine düşkırıklarının
halk otobüsündeki muavinin dediği kadar
kolay değildi ilerleyebilmek ilerilere doğru
bu sıkışmışlıkta
benim tercihim kaptanın ani frenleriyle
savrulmaktan yana oluyordu
önüm arkam sağım solum
hep aynı durakta iniyordu
yeşil Darbe ve kızgın kavgalarında
çok,daha çok ve hiç oluyordun sen
uzunumsu kısa yolumun sonunda...