Üzüntülü Şiir 1 Şiiri - Ali Sandıkçıoğlu

Çok üzüntülüyum:

Hiç anlatamam.

Neden böyle olduk:

İnanın ki, bilemem...

Neleri bekler iken,

Bakın neleri buldum?

Bu nasıl kardeşliktir.

İnanın hayert ettim..

İnsan hiç yük almazmı:

Kardeşinin derdinden?

Seferber etmek lazım:

Olan her şeyi elden...

Oğlarıma bakın ki.:

Yan gelipte yattı..

Kardeşleri İrfan sa:

Karakolda bekledi.

Keşke Hiç duymasaydım:

Bu çirkin rezil işi.

Böylemi olmalıydi;

Kardeşlerin sevgisi?

Elin oğlu gelipte:

Gece nöbette durdu.

İsmail ile Ali:

Evde rahat uyudu.

Yanar ciğerim benim:

Size eyvahlar! derim.

Boşa gitmiş emekler.

Çok yazık olsun derim.

Sizde vicdan yokmudur?

Söyleyin bana beyler.

Yaşlı babanız ise:

Ğurbet ellerde gezer.

Bekledim oğlarımdan:

“Baba artık dön yeter.”

Akşam yahutta sabah:

Çıkıp gelmeden ecel...

Ah! .. Nerede O günler?

Oğlarım hep uyuyor..

Baba dertleri değil;

Onlar keyif çatıyor.

İsmail bey kendini:

Kral faruk sanıyor.

Emirgan kadar yere:

Lütf edip gidemiyor.

Nasıl ise babanız:

Yıllar yılı gurbette.

Ha biraz daha ğayret;

Olunuz hep sosyete.

Bilmem düzelecekmi:

Benim yaralı kalbim?

Bu yara kalbimdeyken;

Kabre doğru giderim.

İstemiyorum sizden:

Ne telefon, ne haber.

Benim avıf yolumsa:

Kardeş İrfandan geçer.

Yüreklerim yanıyor:

Dertlerim ise çoktur.

Bazı haller vardır ki, Ölümden daha zorndur.

Öyle zamanlar gelir:

Evlat arar babayı.

Baba isi: göç etmiş:

Evlat alır sırayı.

Önemli olan ise:

Muhabbet vede sevgi.

Nedense bu değerler:

Aramızda kayb oldu.

Bu son nadise benim:

Gerçek belimi büktü.

Bütün umutlarımı:

Alıp, süpürüp gitti.

Çok umut bağlamıştım:

Ben; benim oğlarıma.

Anlamadım ne oldu:

Karlar yağdı bağrıma.

Mektup yazayım derken:

Şiir oldu bak yine:

Gerçekten çok kırıldım: İsmaille Alime..

Düşünmeden hançeri;

Kalbime sapladınız.

Gurbet ellerde beni:

Doktorlara saldınız.

Sizler asla çekmeyin;

Benim çektiklerimi.

ALLA him size versin;

Her şeyin güzelini...

Bir kitap bile olur:

Sadece bu hadise.

Asla! Benim oğlarım:

Basıt gelmesin size.

Ali belki bilemez:

Evladın sevgisini.

İsmail bırakırmı;

Emirhan, Emresini! ? ...

Size onlar ne ise:

Sizde bana o sunuz.

Bilerek, bilmeyerek:

Kalb evimi yıktınız.

Nasıl tamir olacak;

Benim yaralı kalbim?

Yinede hepinizin:

Gözlerinden öperim..

Evlatlar için yanar:

Ana, baba yüreği.

Anlayın oğlum artık.

Yalnış ile doğruyu...

İsmail ile Ali:

Gerçek yalnış yaptınız.

Mesele irfan değil:

Babanızı üzdünüz.

Bu şiiri saklayın:

Lazım olacak size.

Zamanı geldiğinde:

Veriniz oğlunuza..

Babanız Ali derki:

Daha yazamıyorum.

Boğazım düğümlendi.