Üzüntü öyküsü üzerine kısa bir öykünme

Sadece ertelemişim acıları,
Şimdi üzerime esiyor yakalayamadığım ağlamalarım,
Çok acılıyım sanmıştım meğer ertelemişim.
Özlemek...
Ellerimi nereye koysam,
Bir sonraki şarkının kıstırıcılığı tutuyor.
Ellerimi nereye koysam, nasıl tutsam,
Çok acılıyım sanıyorum…
En dayanılmaz acıların açtığı yaralar kadar ellerimde sen varsın
Ve tutuluyor ellerim en uzak ihtimalden en yakınına
İhtimallerin biri oluyor karanfil yaprağında senin kokun
Elvedaları kadar çocuklar, yüzleri kadar özlemek düşünüyor
Ben özlemek kadar çok ölüyorum oysa
En uzak ihtimalden en yakınına, bir bir ölüyorum
Yaşamak kadar büyük “7 Ocak”lar.
Senin bu duvarların ağlamaktan daha büyük
Öldüresiye bir acı gibi özlemek inliyorum duvarlarına
Özlemek…
Bir gece yarısı öykünmesinde, bir üzüntü öyküsüsün şimdi.
Alt katlarında ruhumun, üstün bir buruntu…
Yanlışlarım kadar kahır kusarak kopuyor, uzandığım saçların.
Yasak meyve kadar acı duyuyorum.
Nadir bir bulgu gibi, açılan el yaramda resmin.
İhtimallerin biri oluyor gülümsemek.
Görmek kadar ‘sen’ çıkıyorsun dudaklarımdan.
En uzak ihtimalden en yakınına, sen kadar ölüyorum.
Gözlerimde sevda kırması bir iklimsin şimdi.
Ertelediğim kadar ağlamamsın artık.
Çok acılıyım sandım.
Kaybetmek…
Karamsar bir gezginin fırladığı gün bir masaldan,
Her yılın 7 Ocağında,
Hikâyemi ona satacağım.
Hasretim kadar can vaat edeceğim.
Umutsuzluk kadar büyük bir deniz kabuğuna ‘özlemek’ üflesem,
Gecelerim kadar korku kusuyor sensizce çocuklar.
Sessizce ölüyorum arkandan.
Mezarın kadar ağlıyorum.
Alışmanın lacivert yoğunluğu kadar özlüyorum.
7 Ocak’ta,
Ölmek…