Uzundur nihayetlere kalışlar

Eğreti düşüncelere saklandığında hislerin
Bulamıyor yol düşünceler uçsuzluklara…
Bilsen
Nedensiz yere sayıkladığım ne çok gecen var
Hem de, sebeplerine kanmadığım acıların kadar
Sensizliğe yüklediğim suskun manalar
Yavaş yavaş
Azar azar
Daralan ruhumu sensizliğimin ipiyle boğar…

Renklerini tarif edemediğim kesif bir yaşam benimkisi…
Kuraklıktan buruşmuş yeşil yaprakların bile
Ben gibi
Yağmurlardan yiteli
Çok oldu ümidi…

Damlaya hasret mecalsizliklere kalmak kolay değil
Rüzgarlardan medet isteyip durursun
Lakin
Uzundur gece
Uzundur nihayetlere kalışlar
Ve vuslat çerağ olur
Çöller kimsesiz
Kısa bir ana sıkışır kalır asırlar…
Ağır ağır aldığın yollar bile biter
Biter ve atılır kahır çöplüklerine yaşanmışlıklar
Anlarsın ki
Kalamazsın bu alemde hiç
Durmaz nedense bir an bile kervanlar…
Turnalar niye büyütmezler gözlerinde mesafeleri sanırsın
İşte bu yüzden…

Oysa
Uykulara hasret kaldığı çok olur menekşelerin
Bir seveni olacak ki tenleri huzura kavuşsun
Bir kapısı olacak ki hayallerinin
İçindeki feryatları figan etmeyi bırakıp sussun
Ve sen
Ey sevgili
Derdimdin
Derdindim belki ama
Anladım
Derdimmiş benim her şeyim
Bırak
İsterse yollarım sana çıkmasın
Ben
Öylece derdimle kalayım…