''uzun Yürüyüş'' Şiiri - Gülden Işık

ta Osmanlı’dan beri alışmıştı madenci(1908)
hakkını almak için olmuştu ''direnişçi''

iki yoldaşını da bu uğurda kaybetti(1965)
Alpagut ocakları bu olaya şahitti

bir dargın bir barışık epey yıllar eskidi
işçilerin hakları sömürüyle eridi

derken gün geldi çattı kararlıydı işçiler
kadın erkek demeden yollara döküldüler(1991)

uyanmıştı Zonguldak haykırıyordu özden
kömürden sürmeleri silmemişlerdi gözden

‘’bu ocaklar bizimdir’’ dedikçe korkuttular
miting alanlarını tek yürek doldurdular

dize geldi sendika işçiye mecbur uydu
savunmak zorundaydı görevi zaten buydu

ve dört Ocak gününde Zonguldak yürüyordu
Ankara’nın sahibi bunu beklemiyordu

yirmi beş bin kişiyken oldular yüz binlerce
Devrek’te mola verip sarıldılar kardeşçe

bölüştüler ekmeği aşını paylaştılar
köylü işçi el ele halaya katıldılar

Dorukan’da kesildi ilk kez işçinin önü
hazırlıklıydı işçi düşünmüştü bu günü

var güçle direndiler ‘’sattırmayız’’ sözüyle
dediler ‘’dönemeyiz Ankara’ya git söyle’’

Dellerderesi’ndeyken yollar yine tutuldu
iki yüz emekçiye kelepçeler vuruldu

sendika yorulmuştu bahanesi hazırdı
onca yolu almışken geri dönüş başladı(112km)

‘’canlarım’’diyen lider meğer imzayı atmış
namını arttırırken işçisini kandırmış

böylece alın teri beş paraya satıldı
‘’Uzun yürüyüş’’diye sadece namı kaldı

direnişin sonrası Zonguldak unutuldu
maden ocaklarına bir bir kilit vuruldu

kilidi patron açtı suskunlaştı işçiler
sesini çıkarırsa bilirler ki, işsizler.

16 Kasım 2009-Zonguldak