Uzun Yol Şiiri - Hüseyin Evcil

ağaçlar çok mutlu olmalılar
öfkeli oduncuların egemenliğinde
ağaç olarak kalabilmişler ve kendi gölgelerinde çözmüşler gökyüzü yangınlarını
karmaşalarını izlerken itici güçlerin
özgürce düşünüp toprağı terletmişler
soğuk geceler uzağında ezilmiş onların
ağaçlar da ağaç gerçekten, zaman tutsağı değil
yalnızlığım uyanıyor
yapraklarına dökülüyorum dokunuşlarında ve beyazlığı içiyorum bir hamlede
korkusuzluğun korkusunda sessizce büyüyen yüreğimle
elimde değil görmemek, sevmemek
uçarken yolumu uzatıyorum bu anıtlar üzerinden
yeniden doğuyorum böylece .