Uzun yol Şiiri - İbrahim Atılmış

bilmem ne etmeli ne demeli kadınım?
kimbilir
belki bir gün gerçek ayrılıklar yaşayacaktık
belkide hiç ayrilmayacaktık bir omür boyu
yanacaktık için için yalnızlıklarımızda.
nasilki;
bir kuytuluk kendiliğimizde bulduk birbirimizi?
öylede mutlu olacaktık kimbilir?
oysa ben seni kendi benliğimde sevdim
yediveren karanfil sıcaklığında.
seni kendim gibi sevdim korkularımda.
korkularımı sevdim yüreğinin pırıltısında
umut yüklüydü yureğim bir çocuğun düşleri gibi
sen bendin bende sen
aynı yürekte iki ayrı bedendik sadece
sevmeleri sevdik sevilmeleri
benliğimizi sevdik şaşkınlıklarımızda
şimdi durduk yere cekip gitmek varmı habersiz?
kapanmışsa düşüncelerim umutlarımda,
umutlarım gebeyse yarına, güneşe inat,
ve ben korkuyorsam yalnızlıklarımdan?
karanlıklar tutyorsa ellerimi ve insansam
düşünürken bile düşünemiyorsam
ayırt edemiyorsam artık doğruyu yanlışı?
susmak suç olurmu kadınım?
kızma hakkın varmı benliğine
benliğinden cok sevdiğin birine?
haydi gülüm kalk ayağa yolumuz uzun....
yaşanacak çok şey var daha.