Uzun Yol Şiiri - Ethem Turan

Soğuk bir rüzgardı seni bana getiren
Ateşi küllenmeye başlamış şömineydim
Açtın ellerini ısıttın önce
Sonra yavaş yavaş bedenin ısındı

Üşümüştün ve soğuktan uzak olmak istemiştin.
Ne yanmak istiyordun nede üşümek
Ellerin gibi ruhunu da ısıtmaya başladın
Güzeldi,huzur bulmaya başladın

Bazen hayatın getirdikleri yükler ağır gelir insana
Sakin bir yerde denizin üzerinde gün batımını seyretmek ister
Sanki Güneş’le birlikte her şey kaybolup gidecekmiş gibi gelir
Gitmese bile huzur bulur insan

Bende senin ıssız tepen oldum
Günbatımını seyredip huzur bulduğun noktan
Ruhunu rahatlatıp hayattan bir gülümseme daha aldığın yer
Bir tebessümde ben aldım hayattan

Minik bir serçeydin dalıma konmuş
Yalnız başıma seyrediyordum gökyüzünün gece süslerini
Sen eşlik etmeye başladın
Ay ışıyordu altın sarısı saçlarına sen gülüyordun

Varlığına alışmak çok kolay oldu
Gideceğini bilmek bir o kadar zor
Bir yol olmalıydı soğuk rüzgarı ısıtacak
Yada soğukta yaşamayı öğretmek için yanında yoldaş olmalıydım

Uzun bir yolda senle ilerlemeyi seçtim
Sırtını dayayabileceğin bir çınar
Eteğinde yaşayabileceğin dağ
Göz yaşında yaşını silen bir mendil olmayı seçtim

O kadar büyüktü ki yüreğin
Dağ yükünü verse taşımam demezdi
Öyle derindi ki gözlerin
Deryayı koysam bir damlasını dışarı vermezdi

Başkaydın,farklıydın diğerlerinden
Söz söylendiğinde sır olur
Zor anda giden değil kalan olurdun
Soğuk bir rüzgardı karanlığıma seni getiren ,sen karanlığa ışık oldun