Uzun Yol Şiiri - Zeynel Bektaş

Ne gölge ne hafif esen rüzgar rahatlatacak beni
Ben seni gördüğümden beridir bitirdim hasreti
Nerde gülen yüz görsem sebebi senmişsin gibi
Bahçemde bir Gül, gülde seni ben gibi sevmiş
sanki.

Eskiden bulutları, kuşları izlerdim gökyüzünde
Bir kuş ki, alıp götürürdü tüm hüsranı bende
Artık geçmiyor ne kuşlar ne bulutlar penceremde
Bana kalıyor, senden aldığım ne varsa, acıyla
gönlümde.

Ah be güzel kadın, ne kadar geç kaldın ömrüme
Günler geçiyor, her gün yeni bir iz düşüyor yüzüme
Papatyalarda açmadı telaşım sana, mevsime
Bir sokaktır dolaşırım, denk gelirim diye ayak izlerine.

Yürüyorum, kaç vakitte varılır ki sana, diyarına
Kaç satırla biter bu hicran, kaç kalem kıralım daha
Bir hüzündür düştüm işte, gücüm yok dayanmaya
Gel, yine filizlenir, yine yazarım bir şiir, yine çıkarım sabaha.

Güle değince göz yaşı kurumazmış artık toprağı
Gül diye sarıldım sana, yağmur sandım serabı
Ah güzel yaşım, güzele takıldım görmedim tuzağı
Gün gelecek büyüyecek güller, bahçe yapınca batağı.

Baharı sevmenin en güzel yanı, seni hatırlatması
Çok zordu, baharın seni benden alması
Ne yaşadım bilmiyorum yok bende senden sonrası
Kelepçeledim hayallerimi, artık çok yakın nefessiz kalması.

Berrak olur kışın rüzgarı, şarkılar söyler ince ince
Kışa sakladım kar tanelerini, gönlüme düşünce
Bir vurgun işte tutuldu yüreğim, gözlerini görünce
Bana bir dünya gerek, güneş açacağım sen gelince.

Zamanla, zamanla büyür insanın hasreti
Zaman dokunur herşeye, yapar kendince gerekeni
Ne aşıklar geçti bu devirden, aradılar çok seveni
Dağda Ferhat’ı, çölde mecnunu, dillerde keremi bende seni.

Yıllardır, hasretin yakar bu merhemsiz yarayı
Yollardır seni bana getirmeyen, çektiren bu acıyı
Çok yara kanattım, çekmedim böyle aşkı sevdayı
Hala bekliyorum güz yüzlüm, her yılın her mevsimi ayı.

Gözlerin kadar derin, derin puslu ağlarım
Ben gündüzsüz viraneyim, gece gibi sabahlarım
Öyle bir rüyadayım ki, ne uyur ne kalkarım
Sende gelmeyeceksin biliyorum ben yine Allah’a ısmarlarım.