Uzun ulu sesli mahkûm alışkanlığı

Bu yeni ev…
Alışmak zor.
Senden sonra çok büyüdüm ben.
Artık biliyorum Perşembe senin gittiğin gün.
Çarşambadan sonra gelen gün hani…
Ben hıçkırmıştım…
Oysa yapışkan bir alışkanlığın,
Alışılmış yapışkanlığı vardı üzerimizde…
Ve şimdi bu yeni ev…
Ağlanılası bir bahar yaprağının damarları gibi
İnce ve kuru…
Bağlanılası bir alışkanlık veriyor.
Ve şimdi hasret oluyor kollarımız,
Haset etmiş bir hasrete uzanıyoruz.
Ölümün lacivert yoğunluğuna dokunuyor ruhumuz.

Şimdi uzun ulu sesler çıkaran turuncu tulumlu mahkûmum ben
Bizse;
Tulu da yakalanmış tutkusuz bir tutuklu,
Uzun ve ulu sesli…
Kırık bir mızrap oluyor acılar benliğimizde…
Benliğimiz “sen”sizliğimize vuruyor.
Ve oturup başına bir hazan döküntüsü gibi
Sevmeden ve severken,
Ayırıyoruz bütün “biz”leri…
“sen”i de bölüyoruz hatta bir rüzgârda.
Şimdi sen gülkurusu bir hayal oluyorsun…
Bense üç nokta oluyorum…
Uzatıp gidiyorum büyütüyorum.

'Kalabalıklarda çok yalnız kalıyorduk ama
Hiç bu kadar kalabalık olmamıştık yalnızken'