Uzun Nişanlılık Şiiri - Kemal Yavuz

Parmağımda bir yüzükle,
bir yıl daha geçti.
Bu nasıl bir nişanlılık
Anlamadım gitti!
İnsan beş yılını nikahlı geçiremezken,
b eş yıldır nişanlılık olacak şey mi? …
Toplaştık ailecek,
oturduk bir masanın etrafına,
bir karar alacaktık özde,
tartıştık, kavga ettik, küsüştük,
Bir de damatla konuşalım, dedik;
niyeti yoksa nikaha,
bitirmeye karar verdik...
Damatı çağırdık telefon edip,
Güya,.

Istakaları aldık.
O bize ne zaman gelse,
hep okey oynarız ya,
onun alışkanlığı…
Babam bir laf sıkıştırdı taş arasına,
“dost var, düşman var, olmaz ama beş senedir,” diye;
Bozuldu benimki hemen, kafa tuttu babama:
“taş taşırım, laf taşımam! ”
Taşları taşıdı sağa sola, birbirinden ayırdı,
Istakayı açarken, ‘okey’ diye bağırdı!
Kumarda kazanan aşkta kaybeder,
Al yüzüğünü, bunca oyaladığın yeter…
Babam biraz şaşırdı,
Yumruğunu savurup, ‘oley! ’ diye bağırdı.