Uzun bir yol olur sabahlar

nemi düşünüyorum
bundan bir önceki kara geceleri
mevsimlerden kış idi
ellerim titrerdi
gökler erkenden giderdi
şehre büyük bir karanlık çökerdi
nemi yapardım uzun gecede
usulca odamın camına yanaşıp
buğulanmış camlara adını yazardım
ve sokak lambaları yandığında
yatağıma uzanır ve o ışıkta
camdan duvara yansıyan
adına bakardım
öğle içten, öğle derin ve öğle masumdu ki
yüzümdeki o tatlı tebessüm
öğle ısınırdı ki ellerim
ilk baharım gelirdi
sonra yazım
ve daha sonrası
sessiz silik karlarla gömük sabahlar
yalnız sabahlar
kalabalık patırtı
ve anlamsız binlerce ses
seni duyamam ki
seni anlatamam ki
hayal edemem ve yine düşleyemem
anlamsız kalabalıkta sen yoktun
sevgin,
sesin yoktu
yalnızlığım ve sessizliğim uyardı güne
lapa lapa kar yağardı saçlarıma
beyaz karlar
ve uzun bir yol olurdu sabahlar

04.06.1997 İstanbul