Uzun Bekleyiş Şiiri - Raziye Aktaş

bahçesindeki mor menekşelerle sarmaşıkların arasında gayet mutluydu....
biraz eşyaları eskimişti ama olsun, kendisi de pek yeni sayılmazdı; dert etmiyordu bunları.. tek yoldaşı olan -paçalı tavuğu- yetiyordu ona. ara sıra komşuları gelip yokluyordu eksiği gediği var mı diye. huysuz yaşlı koymuyordu ki hiç kimseyi yanına..
bıraktı tüm sevdikleri tek tek gittiler. pek bir beklentisi de yoktu aslında. arada bir gelsin doktor ettiği oğlu, getirsin torununu, sevip okşasın onu, bal akan yanaklarından sıksın. paçalı tavuğu yerine torunuyla oynasın yeterdi ona....
yalnızlığa terkedilen harabenin yıkılmaya yüz tutmuş duvarlarına çevirdi başını. kalkıp bahçesini sulaması gerekiyordu yapacak onca şey vardı ki.... daha kapısının önünde her zamanki yerine oturup uzaklara dalacaktı..
yine gelmeyeceklerdi ama bir umut işte. şu köşeden belki sarışın belki esmer daha neye benzediğini bile bilmediği küçücük bir çocuk gelipte atlayıverirdi belki kucağına..... bu sabahta aynı umutla koyuldu bekleyişe..
paçalı, yumurtlamış mıydı acaba bugün? amaan boşver, şimdi yumurtalara bakçam diye torunumdan olmayayım....
hava da iyice soğumaya başladı içeri girip sobaya bir iki odun atmalıydı. torunu hasta olursa eğer, oğlu bir daha getirmezdi. evde yiyecek birşeyi de kalmamıştı. doyuramazsa torununu göstermezlerdi bir daha yüzünü. komşularının getirdiği iki kap yemeği mi koysaydı önlerine? en iyisi paçalı tavuğu kesmekti.. sicim gibi dökülen gözyaşlarına aldırmadan kesti en iyi dostunu, sırdaşını... ama biliyordu ki torununa değecekti..
zaman da bir hayli geç olmuştu. görünürde kimseler yok hala, yatağına doğru yöneldi.. beklemekten yorgun düşüp çok geçmeden uykuya daldı..
gelmişti işte torunu toz pembe bulutların arasından...