Üzüm Yiyen Çekirge Şiiri - Turgut Toygar

solo

San ki çocuktum da
ellerimi ceplerim de unutmuştum
böylece gece gökyüzü ve ben
bir bütün olurduk paltomun yakasında

körün değneği

Rastlantılardır boyun eğdirir
haymatlos bir kedinin dalgınlığı gibidir
ruh üşür,sevgiler de üşür
bir isim çevrildikçe bir diğerine
bir ev bir diğerine çevrildikçe

ölü dalgıçın gözyaşları

Ihlamur ağaçlarıyla gölgelenen mezarlığın girişinde
şakalaşan çocukların neşeli çığlıkları
hüznün atlasını yırtıyor demişti
yaralı yüz
cinayet ve sevgisizlik aynı şey demişti
aynı şeydir
fırtına kartalının taklasıyla aşkın mahlası

şairin çekirgeye anlattığı

Düş sarkacı ağır ağır salınıyor
çiseleyen yağmur sonbaharın buğusunu kemiriyor
şiirin hayata akmadığı imgeler evreninde
hikâye, inanmak bile gelmiyor içimden
söylediğim bir tek şeye

çekirgenin şaire söyledikleri

Hikâye
öyküler kuşkucu palyaçoya akıyor
karaya vuran balığa
kuşkucu yüzler haritasına;
mutsuzluk alfabesine
ve bıraktığın yerde pekâlâ
bulduğun hayeller
reddettiğin anılarda çürüyor

hamiş

sürekli değişen sokak tabelalarından
biri olarak çivilenen şairler coğrafyasında
sevgiler de dönüşür bir başka sevgiye
her sevinç bir hüzünle büyür

imlası olmayan duruşu çekirgenin
Birinin coğrafyası esaretidir diğerinin
sınırlarımı
bereketli topraklar üzerinde çizerim
düşlerim
hasat mevsiminin lanetli türkülerine
yüreğim
çiftçinin ilençlerine kapalıdır

Birbirine iliştirilmiş acemilikler telaşıdır
insanın peşinden koştukları
ateş, silis ve gümüş
sadece budur duruşu, aynadır
ben zamanım;
bütün aynaları
sırlarının döküldüğü yerden kırarım