Üzüm Yeşili ve Zemheri

Bu sıkkınlık... suna boyumlu dağların hazinesidir.
Ve mirası ban kalmıştır.
Ağlamamışlığı benim kadar bilemez kimse.
Kör olmuşluğu... ziyan olmuşluğu...

Dostum, sevdiğim yarim.
Yanmadığım yalandır, parelenmediğim iftira.
Bu söz gelimi bir sevda...
Ayıpsız yaşanan her bir şeyin hatırına yazılmış.
Sen, sensizliğin nasıl bir kabus olduğunu,
Sen, susuzluğun nasıl bir felaket olduğunu,
Sen, salaş yangınların nasıl acı verdiğini
Asla bilmeyeceksin.
Buna müsaade etmeyeceğim.
Sen üzülmeyeceksin, ağlamayacaksın.
Hayallerin hep kalacak, her vakit umut olacak
Gönlünün bir köşesinde.

Beni bilmeyeceksin, gözlerimin yaşını,
Omuzlarımın düşüklüğünü,
Dermansızlığımı ise... asla.

Ay! canım benim...
Yoksun... korkular var bu diyarlarda,
Kar diz boyu, acımasız bir soğuk bedenimin üzerinde,
Yalan söylemişliğim, bahtiyarlıklarıma denk...
Benden umut bekleme.
Var olduğum kadar, yok oluyorum her bir mısrada...

Umutlarım kahpe çıktı... hayallerim kahpe çıktı...
Oy! can... yareme değdi canan,
Kan aktı... kan aktı yaremden yine.
Yüreğime kadar dayandı acılar.
Bak... yine ağlayamadım... yine ağlayamadım
Sen üzüm yeşili hayaller kurarken,
Ben bu şiiri zemheride, sana yazdım...

Bağrımda bir hançer nere gideyim...
Hangi lokmana, hangi hekime, hangi efsuncuya varayım...
Söyle...
Biliyorum duymuyorsun beni,
Duymanı istemiyorum zaten...
Haberin olmayacak benden.
Bu hezimetimi kendime bırakıyorum, tüm sıkıntılar bana...
Kahır bana, bela bana, lanet bana, ziyan bana...
Senden gayrı olmasın bir merhem...
Bir gün... diye bekliyorum sanma.
Bu rezilliklerle yaşamaya alıştım ben,
Mutluluğa peşkeş çekiyorum yüreğimi...

Oy! can... yareme değdi canan,
Kan aktı... kan aktı dilimden yine.
Sabrımın haddini perişan etti bu hasret...
Bak... yine ağlayamadım... yine ağlayamadım
Sen üzüm yeşili hayaller kurarken,
Ben bu şiiri zemheride, sana yazdım...

Selman Faris KARAKÖSE
(18.09.2004 - İstanbul)