Üzülüyorum Be Usta...! Şiiri - Mahir Oda ...

Usta be,
Seni bilmem amma,
Ben çocukken,
Kırlara çıkar,
Çiçekler toplar,
Onları titizlikle
Demet yapar,sonra
Anneme sunardım.
Onun ‘ahh yavrum! ’
Demesiyle, mutluluktan uçardım…
*
Ya şimdi,
Düşünüyorum da,
Her şey sanki hayalmiş.
Gezdiğim kırların, bayırların,
Uğur saydığım böceklerin,
Topladığım çiçeklerin,
İsmini bile hatırlayamıyorum…
Neden böyle oldum, be usta..!
Zaman mı değişti, yoksa ben mi?
Bir hormondur aldı gitti,
Hiçbir şeyin lezzeti kalmadı.
Galiba hem ben değiştim,
Hem de zaman değişti
Ne içtiğim ayranın.
Nede yediğim çöreğin
Eski lezzeti var…
Çeşme başında,
Genç kızların verdiği
Ve benim utana sıkıla
Aldığım marulun tadını,
Yufka ekmeğe sardığım,
Yeşil fasulyenin lezzetini,
İnan arıyorum be usta…
*
Gerçi buna da şükür,
En azından benim
Anlatabileceğim
Çocukluk anılarım var.
Ya benim, ya senin çocukların,
Bir düşünsene,
Apartman dairesinde,
Televizyon karşısında,
Internet esaretinde,
Sınav stresinde,
Doya doya
Çocukluklarını
Yaşayamıyorlar.
Ve bu çocuklar
Yarın kendi
Çocuklarına
Anlatacak,
Çocukluk anısı
Bulamayacaklar.
Be usta..!
*
Bunları kim
Bu hale getirdi,
Ben mi, sen mi,
Öğretmen mi?
Müdür mü?
Yoksa, her yıl değişen
Sınav sistemi mi?
Ben cevap veremedim,
Sen cevap ver be usta..!
Biliyorum sende cevap veremezsin.
İşte bende buna üzülüyorum…be usta..!