Üzülüyorum Şiiri - Sadık Korç

Üzülüyorum, geçmişim için.
Zaman, eski bir fotoğraf gibi soldu gözlerimin önünde.
Etrafımda, beni anlamayan yüzler,
Her biri kendi gürültüsüne dalmış,
Ben ise sessizliğin içinde,
Bir köşede kalmış cümleler gibi yorgunum.

İstediklerini veremedim çoğuna,
Belki de kendi içimde saklıydı hep vereceklerim.
O yüzden üzülüyorum.

Herkesin baktığı, ama kimsenin görmediği yerdeyim;
Bir sonbahar ağacının altında,
Yaprakların hışırtısına karışmış adımları dinliyorum.
Seneler birbirini kovaladı;
Zaman, bir ırmak gibi akıp gitti elimden,
Geriye birkaç sonbaharın sararmış yaprakları kaldı.

Senden gelecek bir mektup bekler oldum,
Belki içinde umut dolu birkaç kelime vardır diye,
Belki bir ses, bir iz, bir nefes…

Ama birkaç sonbahar daha geçerse,
Ve sen yine gelmezsen,
Artık mevsim olmayacak yüreğinde çiçeklerin.

Açan çiçek miydi beni sana hatırlatan,
Yoksa sana doğru akan nehir mi fısıldıyordu adını?
Geçmişimle oturdum bir akşam,
O anlattı seni
Kırık saatlerin tiktaklarıyla,
Tozlu defterlerin sayfalarından.

Geriye birkaç sonbahar kaldı,
Ve ben biliyorum artık
Gelsen de, üzülürüm yine.

Zaman benim için hep sancılıydı,
Herkes için aynı geçmedi yıllar;
Kimi kahkaha attı, kimi göğe dilek diledi,
Ben ise hep kapında sustum.

Ve sonunda,
Kapında ben olmayınca.