Üzülüyorum Şiiri - İsmail Sargın

herkesi kendim gibi gördüm yanıldım
inandım sevgisine meğer yalanmış anladım
gözler masum dur dedim en çok ona kandım
üzülüyorum insanın sahteliğine aldandım

bir damla mutluluğu çok gördün bana sen
oysa ki nasıl inanmış sevmiş güvenmişim ben
canımın yandığını anlatsam anlarmısın ki sen
üzülüyorum nasıl kıydınki bana neden

biraz huzur istedim bakmadın göz yaşıma
yalvarttın beni sen attın bu sevda ataşına
kor oldu yüreğim sönmedi senin aşkınla
üzülüyorum kendime vuruyorum kafamı taşa

hata bendeydi belkide güvenip inandım sana
sen beni koydun umut verip de yarı yolda
kalemim yazmaz artık eylenceli şiirler daha
üzülüyorum kahrettim sana havale ettim allaha

Yara olan yüreğime merhem olamadın
kabuk bağlayan yaramı saramadın
kanadıkca kanattın sen anlamadın
üzülüyorum sen zaten hep yalandın

yollarını gözledim gelirsin diye beklettin
garlar terminaller oldu benım evim gelmedin
sessiz nefessiz beklediğim haykırışımdın benim
üzülüyorum şimdi galiba kendime haksızlık ettim