Üzülüyorum Şiiri - Nuh Yıldız

Çayhaneye oturdum seni bekliyorum
Garsonun getirdiği çayı içiyorum
Bir çay bardağına
Bir caddenin öteki ucuna bakıyorum
Otobüs yok, gözükmüyor
Ümitlerimi asfalta serdim
Gelen geçen arabalar çiğneyip eziyor
Üzerinde kirli pabuçlarıyla insanlar geziyor
Sen gelmedin ya, üzülüyorum

Kuş sesine benzer bir ıslık çalıyor, haytanın biri
Karşı kaldırımda ki hoppa kız, çıkarıyor ona dilini
Kızın tam tepesine düşürüyor ıslak kilimi
Balkondaki komşunun yeni gelini
Delikanlı gülünce bu hale
Bu sefer, kız rezil oldu diye, üzülüyorum

Karşı sokağa bir traktör giriyor
Parke taşı döşenmiş sokakta
Bir velvele bir gürültü çıkarıyor ki sorma
Boş römorkun tangırtısından durulmuyor
Sokağa tenekeler düşüp dağılıyor
Hışımla inen adam yanındaki çocuğa bir tokat atıyor
Mahzunlaşan zavallı çocuğa üzülüyorum

Sanki birini kovalıyor köpek, gürültüye havlıyor
Bu gölge, bizim mahallenin köpeği
Herkesin peşine takıldığı için gölge demişler
Çok güzel sesi var ama geveze
Mahallede herkesi tanır
Geceleri onun sesini duyunca
İnsan kendini köy evinde sanır
Köy deyince çır, çır böceklerinin ninnisini
Bol oksijenli temiz havada uyumayı özlüyorum
Geride kalan çocukluk anılarımı hatırlayıp üzülüyorum

Ben otobüs yoluna, duraktakiler bana bakıyor
Tam kalkmak üzereyken telefonum çalıyor
Ve arayan sensin ya, rahatlıyorum
Bir aksilik olmasından korkuyordum
Ertesi günü geleceğini söyleyince
Hazırlıklarım vardı, ne yalan söyleyeyim
Senide çok özlemiştim ya
Bak şimdi yine üzülüyorum
Yine üzülüyorum