Üzülüyorum... Şiiri - Adnan Şahin 2

Herkes kendi gerçeğini yaşıyor.
Yalnızlaşınca mutluluk,
mutsuzluk:
sığırcık çığlıkları gibi,
durmadan kalabalıklaşıyor.

Çekilince kabuklarımıza,
umarsız kalabalıkların,
yalan dayanışmalarına kızıp.
Bizimle birlikte;
düşlerimizde, gülüşlerimizde,
ufaldıkça ufalanıyor.

Oysa biz:
sosyal bir varlık,
düşünebilen bir, hayvandık.

Ama bazen;
kargaların bile birbirleri için,
tek vücut olabildiklerini,
göremeyecek kadar körleşip,
Güvercinlerinde eşlerine,
aşkla ötüşlerini
duyamayacak kadar da,
sağırlaştık.

Üzülüyorum,
herkes kendi gerçeğini yaşıyor.

Oysa biz:
bir arada yaşaması gereken,
insansı duygusal canlı türleriydik.

8.12.07