Üzülürüm Gitme Şiiri - Ümran Özlük

Zifiri karanlık saçlarını,
Gözlerime bağ etme benim.
Çekik gözlü bakışınla
Yüreğimi ezme benim.
Kara saçlarını kement yapıp
Boğma beni.
O gül yüzünü çevirip benden
Meletme beni.
Ben sana can değildiydim,
Anne,abla yar değildiydim.
Şimdi beni mahzun bırakıp
Gitmektesin,
Haber bile vermeden gitme.
Dağlar kalmadı,
Delmediğim senin için,
Seni hep buldum, bıkıp usanmadan
Çaresizliğinin çukurunda.
Çıkardım gün ışıklarına.
Ne olur bırakma sende beni
Sonsuz karanlıkta,
…gitme…
Çöz gözümün bağını,
Beni çaresizliklerimle,
Öldürüp de gitme.
Beni bırakıp ta gitme,
Yolunda öldüm,dirildim,
Dağ, taş demeden,
Gece gündüz seçmeden,
Aç susuz yorgun,
Ne doğu ne batı,
Ne uzak, ne yakın,
Ne de hangi mevsim demeden.
Yollarına serildim ben.
Beni yolsuz ışıksız bıraktın,
Kederimle sensizliğimle,
Gözyaşlarımla bıraktın.
Seni vefasız seni kibirli,
Seni gaddar Kara Lale’m.
Seninle dağlarda gezmedik mi?
Kırlarda en güzel çiçekleri toplamadık mı?
Sen büyürken ben yaşlanmadım mı?
Hani andımız vardı, ömür boyu,
Birbirimizden ayrılmamaya.
Kime sarılacam can diye.
Kime varacam dertlerimi sıralamaya.
Neşem canım her şeyim,
Ardına bile bakmadan,
Sen gittin.
Her arabanın ardında,
El sallayan maket vardır,
Onun kadarda mı olamadın.
Hak etmedim mi candan bir vedayı:
Ya sen ABC’m, sende mi sende mi sende mi?
Deniz aşırıda olsa bulurum sizi.
Siz beni yüreğinizde unutup terk ettiniz.
Böylece gittiniz.