Bu Akşam Şiiri - Mesut Sav

Bu akşam da gülmesin canım yüzümüz.
Hani ne kaybeder insanlar.
Sen zaten bilirsin kaybettiğini.
Bu akşam da içimizdekiler dökülsün gül/mek yerine.
Kaç yürek yangınları,
Kaç can kırıkları,
Kaç iğneli söz batmış yüreğimize.
Hangi soysuz girmiş gül bahçemize.
Ne var ulan ne bu telaş.
Gülünce yüzümüz beni mutlu mu bildiniz.
Susunca dilimiz var mı sandınız dilde kemiğimiz.
Ben şimdi bu akşam bu masayı yıkarım.
Önümden çekilin ulan kendimi bile yakarım.
İki duble rakıyla mı efe oldum sandınız.
Yüzümdeki gülümseme gibi aldandınız.
Ulan siz beni hiç tanımadınız.
Rakı sevmem ki ben.
Arkadaşım Abbas'dı az önce içen.
Boş bir bardak boş bir şişe bıraktı giderken.
Bir de gülümseyişi kaldı hergelenin.
Kim bilir hangi asfaltı ezerken,
Hangi şarkıyı mırıldanacak.
Yada hangi kıza,
"Seni Seviyorum Ulan"diye bağıracak.
İçti işte hergele,anlattı derdini.
Ankara sokaklarında ayakları iki ileri bir geri.
Bana kaldı ulan masası.
Bana kaldı ulan dünyanın tasası.
Şimdi gel de yıkma masayı.
Gel de dökme içindeki derdi,
Gel de dökme içindeki tasayı.
Gülmüyorum ulan bu akşam.
Zaten yamuk çizilmiş kader çizgim.
Sap gibi ortasında kalmışım yalnızlığımın.
Döktüm işte içimi bu akşam yerlere.
Devirdim masayı tekmeledim yine.
Dolanmayın ulan ayak altlarımda.
Yürek yangınımda tutuşursunuz.
Can kırıklarım batar yüreğinize.
Ve iğneli sözlerim dokunur gözlerinize...

.