Üzülmüyorum… Şiiri - Mustafa Tekağa

Üzülmüyorum bitanem,
Bir yanım cayır cayır yanıyor,
Avuçlarıma alamıyacağım kor,
Bak gönlümde duruyor.
Ne çıkar ki;
Ne olur ki; bu kadarlık acıdan,
Yıkarmı sandınız beni,
Tutunamazmıyım uçurumlarda,
Sevda şarkılarını unutur,
Göz yaşlarını kurutamazmıyım.

Sen üzülme bitanem,
Sensizliğe mahkum yıllarımı sorma yeterki,
Sonbahar geldi biliyorum,
Hatırlatmasanda olur.
Bak yapraklar birer birer düşüyor üstüme,
Sanki yaprak değil,
Omuzlarıma yüklenen hasret,
Öyle bir yük ki,
Uzattığım avuçlarıma koyduğun
Bir tutam cam kırığı gibi.

Bak üzülmüyorum,
Korkuyorum,
Her şeye rağmen sensizliğe mahkum olmaya,
Kup kuru yapraklarda saklanmış,
Fırtınalarda savrulan hatıra olmaktan korkuyorum.
“Bitanemmm” diyememekten,
O güzelim hasret kokan saçlarına dokunamamktan,
Bir daha yalnızlığa mahkum olmak,
Korkuyorum.
Sen üzülme,
Korkularımdan korkuyorum…

Ankara, 1982