Üzülme Nazlıcan! Şiiri - Sadullah Celik

Omuzların düşmüş
Kınalı ellerin üşümüş
Gözlerinde batan soğuk güneşin
En derin izlerinde
Vurulmuş pak ümitlerin
Mavi dalgaların soğuk nefesinde
Yine dalmışsın uzaklara
Hüzünlü martılar sesinde.

Kıyamet höyküren gecenin
Siyah, cansız böğründe
Beyninde zonklayan
Her bir hecenin
Umudu devrik bir cümle.

Üzülme Nazlıcan!
Senin haklı davanı
Bir gün herkes Kabul edecek
Temeli sağlam bir evin tavanı
Mutlak sana kol, kanat gerecek.

Nazlıcan orman buğusu
Yağmurdan sonra toprak kokusu
Nazlıcan çözümden kaçanların tortusu
Gerçeği bilmeyenlerin yersiz korkusu.

Üzülme Nazlıcan!
Varedenin kesin emridir
Özenle başına taktığın
Bunu tersine büken eğridir
Seni öyle görmek istemiş
Kalpten, isteyerek taptığın.

Nazlıcan hoşgörünün adıdır
Birlikte yaşamanın tadıdır
Nazlıcan geleceğe atılan adımdır
Yılmadan çalışan azimli kadındır.

Üzülme Nazlıcan!
Bir sabah üzdüler derinden seni
Kanadı kırık mahzun her kuş gibi
Kalbine yazdığın hür direncini
Üç-beş baykuş silip bitiremedi.