Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
allah analı bablı büyütsün kızına güzel bir nasiat olmuş emeğine sağlık...
Kaybettiklerimiz maddiyat olsun, maneviyatımızı asla kaybetmeyelim, hele biricik yavrularımızı kaybetmeyi Allah göstermesin...
keşke herkes senin gibi metelikleri
kaybetseydi kızım.
EVET BENLİKLER KAYBEDİLECEĞİNE KEŞKE MADDİ UNSURLAR KAYBEDİLSEYDİ.Bizimde enbüyük sorunumuz bu galiba.Parmak bastığın için Ailende metelik dışında kaybedilecek şeyleri olanlar çıkmaz inşaallah Süleyman kardeş
Tekradan aldırdık ve afiyetlen yedik.
Keşke kaybedenler her zaman yirmilikleri
kaybetselerdi! ! ! !
ŞİİRİN AKIŞI GÜZEL OLMUŞ KUTLARIM
ŞAİRİN BU İŞARETLERLE NE İŞİ VAR
NEDEN İŞARETLENİR BİLMİYORUM AMA BİLDİĞİM TEKŞEY VAR ODA ASLA İŞARET KONMAZ
Ben de kapkaça uğramış ve ilk ulaştığım telefonla eşimi aramıştım. Ben cüzdanımı kaptılar kredi kartları, nüfuscüzdanım, kızımın ve benim ehliyet gitti diye korulu bir sesle anlatıyorum, eşim bana öye bir fena çıştı ki ne diyeceğimi şaşırdım. İlk şoktan sonr sana bir şey oldumu diye sormak geldi aklına. Tabii sonra çok utanmıştı.
Şiirinizle yaşadığım bu trajı komik olayı paylaşmak geldi aklıma.
Tebrikler...selam saygıyla
Sevgili kardeşim, Değerli kalem Sayın : Süleyman Kaya
İçten gelen duyguların mısralara duygulu ve etkili bir şekilde aktarılması ile beğenerek ve saygı duyarak okuduğum Çok Güzel Bir şiir olmuş.
Tekirdağ'dan Tam puan göndererek Şiirdeki ustalığınızı selamlıyorum..
Şiir ve hayat yolunuzun açık ve engelsiz olmasını diliyorum.
Her şey sizin ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun.
Kardeşimin sayfasına Sevgi ve saygı ve başarı dileklerimi getirdim. Lütfen kabul buyurunuz.
Dr. İrfan Yılmaz. - TEKİRDAĞ.
Hüzünlü bir giriş acıklı bir gelişme ama, hoşgörülü ve anlayışlı bir final... Yüreğine sağlık arkadaşım, sağlıcaklakal!!!
Değerli Abim,
Hüzün dolu hikayemsi şiirinizi çok beğenerek birkaç defa okudum. Muhteşem olmuş yüreğinize sağlık. Dediğiniz gibi kaybedilen keşke hep maddi kayıplar olsa yerine getirmesi kolay. Önemli olan maneviyatımıza sahip çıkıp onları koruyabilmek tebrikler
Ailenize ve size hayırlı ramazanlar
Gülay OĞUZTÜRK
çok güzel abim kutlarım.. saygılar
Maalesef bu ve buna benzer olaylar sürekli oluyor.Önemli olan bu tür olaylar karşısında alınan tavır...İşte sizin tavrınız oldu benim de hoşuma giden...Eminim ki zamanla değerlere sahip çıkılması gerektiğini daha iyi anlayacaklardır.
Emeğinize sağlık........
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta