Üzülme İstanbul Şiiri - Mahmud Özdemir

Bu sabah uyandım...Sanmayın horoz sesiyle
Kornaların gürültülü hevesiyle;
Vapur selam verirken Kız kulesine,
Karacaahmet'e yolcu var, ermiş son nefesine.

Caddelerde karınca misali insan,
Bu şehirde yaşamak, giymek ateşten kaftan.
Dışındakine balsın İstanbul!
İçindekine baldıran...

Tütün içmiş bayram yeri ciğerin,
Ayakta tutan seni, birkaç silahsız neferin.
Her gün kızıla boyanan güneş;
Ey İstanbul, ezeldendir hemşehrin.

Köprülerinden seyretmek Sultanahmet'i
Unutturuyor her şeyi, çekilen zahmeti,
Söyle bana, sen söyle İstanbul
Nerede bulurum, bu dehşetli haşmeti.

Üzülme sallanır Üsküdar'da yine sandallar
Yine gelir eski saatler, muhteşem günler,
İstanbul'um, Hünkârım, Devletlim sen çok yaşa
Güneş batar ama doğar yeni bir güneş...