Üzülme gönlüm Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Ey, benim vefalı gönlüm.
Üzülme!
Ne çektiysek, kaderden çektik ikimiz
Uğraşsak’ da, değişmezdi bizim kaderimiz saten
Değişmezdi.
Alın yazımız,
Kaderimiz,
Hayatı, nasıl yaşayacağımız
Pişmanlık hayalleri kurma ah be gönlüm.
Kurma.
Değişmezdi, yaşantımız.

Ey, benim vefalı gönlüm
Üzülme!
Alıştım acı çekmeye
Alıştım, acılara dertlere alıştım biliyorsun sen.
Çoktan unuttum sevmeyi,
Sevilmeyi
Kaderime razı oldum gönlüm ben.
Üzülme sen.

Ah benim, vefalı gönlüm.
Üzülme!
Öğrendim’ ki ben, hayat değmezmiş üzülmeye.
Zengin fakir, aynı toprakta yatmaktadır, baksana yan yana
Yaşayanda bir, yaşamayan’ da birmiş dünyada
Aldırma gönül, aldırma.
Biz de geldik son bahara, kalmadı yaşanacak bahar yazımız.
İtile kakıla ulaştık, sen ve ben sonbahara.

20 Temmuz 2020
Ahmet Yüksel Şanlı er