Üzülme ey gönül Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Üzülme, ey gönül, bu dağlar aşılır,
Her karanlık gecenin sabahı taşır.
Hüzünle dökülen her damla yaşın,
Rahmetle yıkanır, baharı başlatır.

Sanma ki bu dertler sonsuz bir sırdır,
Her yara bir hikmet, her acı aydın.
Kopan bağların ucu, göğe erer,
Hakk’ın ellerinde sırlarla örer.

Üzülme, ey ruhum, bu bir imtihandır,
Her sessiz çığlık bir arınma anıdır.
Zaman bir kervandır, her iz bir sırdır,
Son durak vuslattır, gönül aşikârdır.

Ey derin sancının sessiz yoldaşı,
Bil ki her savruluş, sabrın arkadaşı.
Gökyüzü bulutla yüklendiğinde,
Yağmurlar da gönle huzur taşır.

Üzülme, ey sevda, ziyan olmaz hiçbir şey,
Aşkın ateşinden geçip saflaşır her ley.
Her kaybolan anı, cennette saklanır,
Ve her kırık kalp, bir dua gibi yanar.

Bil ki her düşüş, yeniden doğuştur,
Her ayrılık, vuslatın kokusudur.
Üzülme, ey gönül, Allah var sonunda,
Her karanlık biter, ışık doğar ruhunda.