Üzüldü Tanrı Bile Şiiri - Hatice Arı

Sabret diyorlar, zamana bırak
Öyle berrak, öyle parlak
Ve de öyle ak pak ki;
Sevdiğim, sesini özledim...

Ya bir haber bırak,
Ya da bırakma
Beni bu ellerde
Yayan yapıldak,
Bir başıma,
Aklım almıyor düşünceleri artık,
Düşler sallamıyor beşikleri,
Kaygan hayaller,
Suya değdirmiyor ayaklarımı,
Kesildim yerden,
Topraktan,
Bir senin düşüncen sağlam,
Bir senin sevdan,
Aklımdaki,
Sevdan,
Bir tutam
Menekşe,
Kokar ya hani,
Buram buram,
Yanık yüreğim gibi,
Dayanamaz hasretine,
Tutuşur yürek,
Tanrım, bu ne zor bir dilek,
Tutar, tutar da dilim,
Saramaz ellerim,
Göremez gözlerim,
Hisseder de bedenim,
Soluğunu,
Bir ölü gibi sessiz,
Yaşamıyor muyum yoksa?
Ayda, ufukta gördüklerim
Hep üryan mıydı?
Hayır, olamaz
Bu bir uyanmaydı;
Ya da üzüldü Tanrı bile,
Bir uyarmaydı!
‘Yavaş ol, dedik
Bu kadar hızlı yaşanmaz ki;
Çakılırsın sonra,
Özlem çamuruna,
Hasret batağına,
Uyarmadı deme;
Ağır ağır soluyacaksın havayı,
Adım adım açacaksın arayı,
Dur bekle,
Dinle hele;
Ne ararsın orayı, burayı,
O, senin içinde;
Düşmeden yola,
Önce nedenine bakmalı,
Değerse
Göz yaşına,
İşte o vakit akmalı,
Sel olup akmalı...'