Üzgünüm Türkistanlı Kardeşim

Hani yirmili yaşlarda şiir yazmış, geleceğiz demiştim.
Hani şehitlik bahçesinden koparacağımız gülden söz etmiştim.
İşte şimdi o sözlerimin hepsini geri alıyorum.
Gelemedik, gelemeyiz Türkistanlı kardeşim, yanıyorum.
Çünkü ben, bizde Türklük ve İslam şuuru var oldukça demiştim.
Lakin kalmadı, İslam’dan eser yok, Türklük ise bilmemişim.
Nereden bilirdim ki otuz yıldan az bir zamanda bunların,
Silineceğini kafalardan, değişeceğini lügatların.
Biz bize benzemiyoruz artık kardeşim, ama biliyorum ki,
Sen hala sensin, hatta büyük bir ümitle bekliyorsun bizi.
Allah için savaşmayı düşünecek kimse kalmadı,
Parayı ilah sanan insanlar her yeri sardı.
Bilmiyorum Avrupalımı, Amerikalımı ya da nerden,
Birilerine benzedik biz, ama farkımız yok ucubeden.
Hani tarih boyunca hep biz bizi yönettik biliyorsun,
Şimdi biz yokuz artık yönetimde, bizi yöneten kim mi?
Doğrusu bizde bilmiyoruz, bakınca tipleri andırıyor bizi.
Lakin kafalarının içi başka, aslında belli oluyor bakınca,
Fakat gaflet içindeki insanlar, farkında değiller galiba.
Bizim için iyi olan, İslamı kaldırmak dediler,
Gaflet içindeki kafalar inanıp, hemen sildiler.
Yetmedi, çünkü inanmayıp hala silmeyenler vardı,
Onlara da baskı geldi, yok başının örtüsü, yok sakalı.
Çocukların Kuran öğrenmesine bile yaş sınırı koyduk,
Hiç birimiz sesimizi çıkarmadık, nede soru sorduk.
Hıristiyan tarzı baş bağlamayı öğüt verdiler bize,
Kuran’dan haberi olmayanlar hemen geldiler dize.
Allah’ı bilmeyenleri Müslüman sandık hepimiz,
Baskı baskı üzerine gelince, çıkmaz oldu sesimiz.
Hani ayette diyor ya canınla, malınla mücadelede edeceksin,
Yok, eğer gücün yetmiyorsa, son çare buğzedersin.
Biz son alternatifi en önce seçtik, diğerlerini denemedik bile,
Onlarda dinsizliği Müslümanlık diye yutturdular bize.
Ha İslam şuurumu? Müslüman’ın olmadığı yerde şuur ne gezer,
Türklüğümüzü soruyorsan eğer, o da ondan beter.
Yok, bekleme Türkistanlı kardeşim, bekleme bizi,
Özür diliyorum geleceğiz dediğim için, hatta unut bizi.

29.7.2006/s.03.24/İstanbul