Üzgünüm İstanbul Şiiri - Ayşe Gürgan

Yine uyandı günler umutsuz sabahlara
Yüzünde çizgileri acılı insanların
Bir bezginlik türküsü söyleyen yüreklerde
Kahır dolu yükü var geçen zalim yılların
Ruhsuz kalmış sokaklar şiddetin gölgesinde
Azap gülleri açmış Fatih’imin kabrinde
Nice yokluk, yoksulluk yarınlar güvencesiz
Gülüşler donuklaşmış, sevinçler kifayetsiz
Eski resimlerdeki o demler nerde şimdi
Bu toprakta can veren benim yedi ceddimdi
Bitmiş bütün neş’esi Göksu’nun, Kalamış’ın
Sokaklara çizilmiş resmi hayasızlığın
Kaldırım taşlarını yastık yapmış çocuklar
Sende kimbilir kimin binbir türlü sırrı var
İçim acıyor bugün bak yine ağlıyorum
Özlediğim her şeyin yasını tutuyorum
Gözlerimin önünde ölüyorsun İstanbul
Ve ben yaşaman için çare bulamıyorum.