İstanbul Sen Kendini Affet

Biliyorum,
Yaşadıklarımı anlatmaya kalksam,
Senin yaşadıklarının yanında az gelir İstanbul...
Yangınımdan bahsetsem, Galatan kızar.
Sevdamı anlatsam, Kız Kulen küser.
Kalabalığın dalga geçer iç karışıklığımla...
Boğaz trafiğin kadar yoğun olmasa da
Kursağımda takılıdır çoğu hevesim...
Her geçen gün yenisi eklenen,
Ve seni senden çalan beton yığınları gibi
Hızla artıyor dertlerim...
Umutlarım, asırlık ahşap binaların sanki,
Ha yıkıldı ha yıkılacak!
İllegal kovalıyor her köşe bucak!..
Vapur bacalarından yükseliyor sigaramın dumanı.
Bu gökyüzü altında nefes alamıyorum!..
Taşı toprağı sahte İstanbul...
Ele sorsan bulunmaz nimet,
Bana sorsan zulm-ü zillet!..
Kalmak için çok geç,
Gitmek için çok erken.
İstanbul sen kendini affet!..