Üzgünüm! Şiiri - Hamza Çobanoğlu

Senden uzakta sana o kadar yakındım ki,
Kalbim ruhuna o kadar çok yaklaşmıştı ki
Duygularım anlatılmaz, canım acımaz olmuştu.
Bir gülüşün, bir bakışın, bir dokunuşun...
Bir sen, bir ben, bir de tek taraflı aşkımız!
Dünya küçülmüş, sevdam dünyalara sığmaz olmuştu.
Gece yatarken sen, rüyalarımda sen, güneşim sen, ayım sen...
Sen ey aşk tohumları saçıp gönlüme,
Sen ey burcu burcu kokan, çiçek çiçek açan,
Ateş gibi yakan, akrep olup sokan...
Zehrini içtim, ateşine girdim,
Aşk tohumlarına su verdim, gübre verdim...
Yeşerdiler biliyor musun,
Dallanıp budaklandı, çiçek açtılar,
Bülbüllere kucak açıp, sevda olup aktılar...
Sen ey güzelliğin temsilcisi, aşkların kraliçesi,
Sen ey uğruna bir ömür yalnız geçirilecek...
Perişanım, uzağım, yaralar içinde gönlüm,
Ellerimi ceplerime öyle bir sakladım ki,
Gözlerimi öyle bir kapadım ki dünyaya;
Ben sensiz kalabalıklarda kör oldum,
Sensiz geceler hep haram, hep perişan,
Artık rüyalar yok, hayallere elveda...
Yastığımın gergefine kabusları öyle bir işledim ki,
Karabasanlar bedenimi öyle terletiyor ki,
Senden uzakta sana uzak kaldım,
Parçalandım, yağmalandım, acılara kucak açtım...
Üzgünüm seni sevdiğim için,
Üzgünüm sana gönlümü verdiğim için,
Haklısın, güller içinde eğretiyim,
Başım öne eğip gitmeli, bu nöbetten vazgeçmeliydim...