Üzgünüm Şiiri - Eminnur Acar

Şöyle bir bakarsak toplumlara
İman eksikliği, bütün mesele
İnsan, Hakkı bilmezse!
Vicdanının sesini, duyamaz

İnsan, ailesinden öğrenir
Saygıyı, sevgiyi, adaleti
Çocuğa ve deliye verirsen yetkiyi
Sorumluluk yoktur onlara

Edep, adap, Hak hukuk, bekleme
Aileler küçüldü, yalnız büyüdü çocuklar
Her istediği yapıldı, doyumsuz, mutsuz,
Bencil, Küfürbaz, çocuklar çoğaldı

Ne görseler ister oldular,
Kimseye hak tanımıyorlar
Hep almayı biliyorlar, vermeyi asla
Babayı, Anneyi, aileyi öldürüp,

İstedikleri gibi yaşamak istiyorlar
Çalışarak değil, aç gözlü, bencil oldular
Kabahat ailenin,
Sadece bu dünyadan ibaret değil, Yaşam

Gideceğin, döneceğin yerde, gerçek yaşam
O ebedi yaşamın karşılığını
Bu dünyadaki yaşamın ile şekilleneceğini,
Öğretmeyenler, kıskanç, bencil çocuklar yetiştiriyorlar

Çoğu uyuşturucu bağımlısı,
Sonuç doyumsuz, bencil, küfürbaz
Saldırgan nesiller
Elbette, güzel aileler ve çocukları da var

Lakin, kurunun yanında yaşlar da yanıyor
Özene bezene yaratılan insan
Ne yazık iblise mi teslim ediliyor?
Mimarı sizsiniz, çocuklarınızın

İrsiyet, yaratılış da olabilir
Lakin emek vermeden, yemek yok
Öğretmeli! Çivisi böyle çıktı dünyanın
Kadın zengin Adam, Adam zengin kadın peşinde

Evlilikler ticaret, nikahlar saatlik
İman göstermelik,
Akıllar devre dışı
Zekâ fışkırıyor İnsanlık, ÜZGÜNÜM