Üzgün Yurdum Anadolum…

Altını çizdiğim sözcüklerim
var benim
Toprağıma fidelerini ektiğim.
Mıh gibi saplandığım şiirlerim.
Yüreğim bir yangın yeri iken
Bahçesini sulayan dostlarım.
Öfkelerim var benim
dingin akşamların
alacakaranlık şafağında gizli
sabahlara uyandırılmayan…
Ağıtlarım, yakarışlarım
Lanet okuyuşlarım
Bir de türkülerim var ki,
Bizi bize anlatan…

Acılarım var benim
sapına kadar.
Sapı benden olan.
Üzeri kaysak bağlamış
söküp atamadığım çıbanlarım
ve dört bir yanımı sarmış
çıyanlarım.
Terkedilmişliği var hüzünlerimin
cami avlusunda unutulmuş
bebek misali.

Yağmur sonrası
kurşuni ebem kuşaklarında
Grilere teslim olmuşluğum var benim.
Sebebidir
aşık olduğum toprakların
her metresine düşen kan damlası.

Vazgeçilmez sevdalarım var benim
Nasırlarımı acıta acıta uzandığım
Şereften saydığım kırmızılarım
ve anamın ak sütü gibi
beyazlarım var benim.
Gölgesinde varlığımı hissettiğim.

Baharlara özlem taşıyan
dağlarım var benim
Zemheride
buz kesen ayazlarım.
Sararmış başaklar boyunca
Gün görmemiş
Gülen yüzlerim var benim
ve güler yüzlü yazlarım

Sözlerim var benim,
Tutmasını namus bildiğim
Bir ucunda ben varım
Bir ucu boydan boya yar
Ben Anadolu’yum.
Üzgün yurdum.
Gülen ayva, ağlayan nar
Sanmayın ki unuttum
Sanmayın ki tükeniyor yarınlar

Siz öldürdükçe
Çoğalacak bu çocuklar…