Üzgün Ülke Şiiri - İbrahim Gökburun

Ezanlar erken okundu erken doğurdu bir kadın
Oruç tutan kelimeler açıldı insanın dinine sinesine
Erken açıldı ergen kızlar korosunda iç kanama
Adım böyle konuldu.

Darbız zamanı çatlamış toprağın hışırtısına sevinip
Beni bir ülkenin yoksulluğuna belemiş annem söyledi
Ne güzel ölümün bir denize yakışması
Ne güzel sabah ezanı körfezin bir insana inanması

Milattan sonra bin dokuz yüz seksen sonrası malum
Alfabemdeki işaretleri ve çocuk parklarını unutup
Irzına geçilmiş bilimsel şarkılar öğrendim
Bir tıp fakültesinde

Geçip sınıfları ve kara tren tünellerini
Çürümüş meyvelerin içinde yeşerdi korku
Yeşerdi dalda yaprak ekmeğin üzerinde küf

Her şey şehrin içinde kalan mezarlar gibi
Yan yana ve yalnız eğilirse bir kadın yerin göğsüne
Müezzinlerin sesi ve minareler kadar güzel
Küçükken öldürdüğüm bir kuşun üzüntüsü bu

Şimdi bütün çocuklar üzgün
Şimdi babam üzgün bir ülkede
Aklımı al saçala dağılsın korkunun krallığı
Beyazıt Meydanı’nda konuşan kadın
Bilmem sene kaç ve sen kaç yaşındasın