Üzgün Komedyen Şiiri - Tolgahan Şafak

Hihi sormayın etrafım çok kalabalık
Beynimdeki hücre kadar...
Kafanızda canlandırın bir kere
Uçsuz bucaksız bir deniz ve içinde,
evcilik oynayan kum taneleri.
İşte o kadar kalabalık etrafım...
Bu da mı yetmedi...!
Gökyüzündeki yıldızları sayın,durun durun bu da yetmedi...
Yeryüzündeki suları damlarara ayırın ve sayın,
İşte bu kadar kalabalığım ben...
Kim bunlar diye merak attiniz;
Sağ,taş,yol,çiçek,gelincik,Ali,Ayşe,tuba..vs.vs
Kim miyim ben,Aşkolsun sorulmaz ki bu...!
Sen de benim kalabalığımdan birisin.
Ben KOMEDYEN!
Hani vardır ya ışıklar altında,şakşaklayan ellerin arasında
kaybolan heekesi güldüren;
Kendini; insanaların sorunlarını bir kenara itip somurtmaktan
gamzelerini açığa çıkartmayan,kinden,nefretten batakla güreşen,yaşamdan bıkıp gözlerindeki umut ışığını mumla arayan insanlar güldüren garip bir KOMEDYEN...!

Etrafım cıvıl cıvıl renk cümbüşü alimallah..
Ben olmazsam renkler solar,
Kahkahalar büyük evrimle dramlaşır,
Ben olmazsam oryantal müzik yerini arabeske bırakır
Ben olmazsam sulu şakalar,tahtına kırıcı okları oturtur...
Ben olmazsam var ya...! hiç sormayın!
Dağ.taş,ova,yol,insan teker teker tahtadan köy...
Blir misin ben olmazsam bizim mahallenin şişman ve haylaz kediciği topaç da ölür.
Onu okşayan,seven,sonunda saklambaç oynayan bir tek ben vardım.
İşte bu benim..üzgün KOMEDYEN!
Komedyenlik benim admın görünen yüzü
Hiç kimsenin bilmedği,sadece benim bildiğim diğer adım drama...
Şaşırdınız değil mi?
Hem komedyen hem de üzgün..
Benim sahnem tiyatro sahneleri değil.
Balolar,bahçeler,kalabalık sohbetler
Anlayacağın sosyal yaşamın özü,
Arkadaşlarımın gülen aynası,neşe pınarı
Kimse bilmez yalnızlığın kıs kıs gülen cellat olduğunu,
Kimse bilmez sabahları gün ışığı kabusumu...
Kimse bilmez geceleri gökyüzüne bakmaktan korktuğumu,
Yıldızlar kurşun gibi üzerime yağarken....
Yalnızken,odam hep sigara dumanı,gözlerim doyma noktasında...
Bunların hepsini avuçlarımın arasına aldım
Günbatımında kaldırımlara serpiştirdim yalnızlık tohumu diye
Hangisini anlatsam bilmiyorum
Yaşamla ölüm arasnda hızlı tramwayım
Vagonlarımda umutsuzluk,korkaklık,hiçlik ve ölüm...
Gözlerimdeki kederli buğuyu,
Yüzümdeki maskelerin altında uyuyan karanlık dünyayı,
Güldükçe içten içe ağlayan mahsum çocuğu,
Benim de birini sevebileceğimi,öpebileceğimi,
Kimse ne bildi ne de gördü...
Çünkü ben güldürdükçe kendisi ağlayan üzgün KOMEDYEN
Beyin hücrelerini ateşle ve hayal et,
Değerli bir vazoyu kıran çocuğun korkusunu,
Tanrısını kaybeden kulun acısını,
Herkesçe dışlanan kenar mahalle çocuğunun yalnızlığını,
Ben bunların hepsiyim!
Korkan,acı çeken ve yalnız...
Şu soruya cevap bulamadım bilir misiniz?
Ben mi çevreyi güldürüyorum yoksa çevre mi bana gülüyor?
HEY...Dostum boş ver ben üzgün KOMEDYEN...