Üzgün Gecelerin İntiharı

Yoksulluk sarar sarmalar tüm bedeni,
Hayatın zorlu yollarında yalnızca ben.
Umutsuzlukla boğuşur ruhum, içimi acılar kemirir,
Hayatın anlamını ararken kaybolmuş, paramparça gönül serimi.

Aşkın gölgesi düşer yüreğime,
Kanayan yaralarımı sarmak imkansız.
Depresiflikten örülmüş duvarlar içinde,
Kendime yabancı, yorgun ve hüzünlüyüm.

Gecelerin karanlığına sarılı,
İçimdeki acıyı kimse bilemez.
Gözyaşlarım bir nehir gibi akar,
Umutsuzluğun karanlığında boğulurum.

Bir çıkış yolu ararım, bulamam,
Yaşamın zorluklarına dayanamam.
Pestimist düşünceler içinde boğulurum,
Umutsuzluk, aşk ve yoksulluk kollarında hayatıma son veririm.