Üzgün Şiiri - Mihail Goragor

Üzgün bir sincap gibi bakıyordum o gün
Cevizlerim eksikti, bense yarım
Bir yanım hep kışa hazırlanır
Diğer yanım baharı beklerdi
Oysa sen,
Bambunun kıyısında gülümseyen bir neşe parçasıydın
Dünyanın bütün gülüşleri
Kalbinin boşluğunda yuvarlanırdı
Koca orman bile sana küçük gelirdi
Kollarınla sarıldığında gövdelere
Gökyüzü biraz daha yaklaşırdı yere
Ben dallardan kaçardım
Sen ağaçlara yaslanırdın
Ve biz
Bir ormanın iki uçurumuyduk
Ortada bir sarılma ihtimali…
Rüzgâr aramızdan geçerken
Belki de bu yüzden
Savrulurdu yapraklarımız
Bazen diyorum
Senin gözlerinde yağmur var
Benim kuyruğumda rüzgâr
İkisi birleşince
Gökyüzünden bize doğru
Islak bir bulut inerdi
Kokusunu hâlâ hatırlıyorum
Sonra akşam olunca
Ay, kollarında uyurdu
Ben cevizlerimi unutur
Sen gülüşlerini saklardın
Ve biz
O an
Kendi masalımızı yakardık
Sessizce