Üzgü Şiiri - Ömer Can Kaplan

I.

Beni burda üzüyorlar
Keşke bu kadar üzülmesem
Gece olunca sadece bir kitabı yüklesem kollarıma
Bir kağıt kesiğinden uçup gitsem sevince
Beyazlarla uyansam o karanlık sabahlara
Gonca gül yaprağı gibi savrulsam taze
Toprakla kumla taşla temizlense ellerim
Karıncalar göçse artık vücudumdan
Hüzmeler dolsa cevrin menbaı yüreğime
Aşkın kirlenmediği bakire bir dünya kursam
Ay hiç yarım kalmasa aşka benzemese yalnız kalmasa
Görmesem öldüğünü kadınların
Ve ben keşke bu kadar üzülmesem

II.

Sen kaçtın
Beni yakaladı hüzün
Nefret ettim kırmızı olan her şeyden
Tarlalardan, yaylalardan, başaklardan nefret ettim
Sevmeyegördüm kapalı havalarda yürümeyi
Senden kalan cesetleri yaşama alıştırdım
Güzelliğine ram eylemez oldu mevcudat
Boynu büküldü çiçeklerin talan ettin bahçeleri
Gayrı ötede dursun sevmek gelme üzerime
Bun kuvvet kazanıyor aşkı törpüledikçe zaman

III.

Sen kaçtın diye beni yakaladılar
Ah neler yaptılar saçlarım ağardı
Günümü gecemi bilmez oldum
Acıyı taşıdı rüzgarlar hep, acıdı
Olacak iş değil olmasın
Seni tekrar görmemeliyim sathında suyun
Ay ışığında hatırlayamam gözlerinin büyüsünü
Sesini hiç duymadım duyamam duymamalıyım
Kuşlara benzetemem baharlara mevsimlere seni
Hayır olacak iş değil olmasın
Seni isteyemem bu kadar istememeliyim
Keşke sallamasan zeytin dallarını
Zeytin dalı döker yapraklarını
-Bir tutam serviyle gel, geleceksen-

IV.

Bir istasyon kadar özlem çekmedim
Asker uğurluyor bir anne
Uğurlamak kadar hasret yok
Annesinden ayrılıyor bir evlat
Ayrılmak kadar sürgün yok
Bir istasyon kadar özlem çekmedim

Hiçbir bavulda taşınmaz hüzün
Hiçbir anı kalmaz gerinde
Anılar ağırdır biraz hüzündür
Yürek dolusu kederdir
Ama insan farkında olmasa da
Hüzün ve kederin yanında
Bir parça mutluluğu da taşıyor yüreğinde
-üzülerek-

V.

Neye ağlayacağımı bilmiyorum
Ama ağlamayacağım
Uyandırmayacağım gelincikleri
Ne halleri varsa görsünler
Tepelerde ahlat yemeden
Alıç toplamadan eteklerime
İp bağlayıp uçurmadan poşetleri
Bastıracağım sıkıntısını ikindilerin
Her sabah erkenden ayılacağım
Anneme sımsıkı sarılabilmek için

VI.

Sabah beşler en çok egzoz kokusu
En çok anne feryadı kiremit sesleri
Çocuklar nasıl korkar bilirim o vakit
Ne şımarıktır gece ne yobazdır oynaşı
Sağır duvarlarla öldürür kireci dökük evleri
Noksan bir rüzgar doğurur sabah beşler
Gök kınından şafağı söker
Ayrılık soğuk bir meşale gibi
Hem üşütür hem yakar beni

VII.

Yine geldin işte
Uzamış saçlarımdan ağardın gün gibi
Yüzüme karalar sürme bu kez
Ahvalimi derhatır eyletme bana
Durduk yere sokma beni iğneli beşiklere
Korkuyorum diyorum sevmiyorum anlasana
yüreğim kaldırmıyor
Çekme pimini özlemin çekme saçlarımı
Yağmur geliyor nevhalar geliyor
Korkuyorum diyorum anlasana
Öcün neyse al git kaykılma başımda