Üzerime Yıkılan Şiir

Artık şiir yazmaya dermanım kalmadı.
Düştü elimden kalem, yıkıldı âlem.
Gücüm yok, sevmeye, ümide gülümsemeye.
Anıların üstüme yüklenmesi, ağırlığı.
Ve büyük işlerin, sorumlulukların varlığı.
Tecrit olmak hayattan sevmeden, her şeyden.
Tüm bu hengâme ne uğruna neden?
Çalmayan telefonlar, dolmayan posta kutuları.
Unuttu insanlık unuttu mutlulukları. Artik düşünmeye dermanım kalmadı.
Kalbim hissedemiyor, sevemiyor...
Kalem düştü elden...
Ve yıkıldı âlem.
Boş mesaj kutuları ve boş gönüllerin sahibinin üzerine...