Üzen Üzene... Şiiri - Mecit Aktürk

Gönül tezgâhında bir aşk dokudum
Ayaklar altında; ezen ezene...
Arif meclisinde edep okudum
Ben boyun eğdikçe üzen üzene...

Sevdâ saldı beni hâdsiz eleme
Arlandım, demedim ele, âleme
Sırrımı söyledim bir tek kaleme
Anlatmış dostuna; yazan yazana...

Suskunsun dediler; dedim hayâdan
Bîzârsın dediler; dedim riyâdan
Bir murâd alayım dedim dünyadan
Hayaller kurmuştum; bozan bozana...

Benliğe yüklendim, nefsi payladım
Edebi ruhuma hayrân eyledim
Namerdin köyünde doğru söyledim
Yaz döndü hazana; kızan kızana...

Gönüller yaralı, dilden akan kir
Vicdansız baş tâcı, ezilmiş fakir
Bin cümle içinde yok bir tek fikir
Cehâlet güzergâh, gezen gezene...

Ne olmuş gülzâra, meyvesiz bağa?
Çırpındıkca battım, takıldım ağa
Ya çağ bana uzak, ya da ben çağa
Benzemiyor artık düzen düzene...