Üzdüler Beni Anne! Şiiri - Mecit Aktürk

Kanadı kırık bendim; diyemedim "bana ne!"
Târûmâr gönül bendim; üzdüler beni anne!

***
"Yarın bayram!" dediler; kanadı yine yaram
Daha gün ağarmadan güneşimi çaldılar...
Yine dilimde âh’ım, yine mutluluk haram
Bak, yine can evime kordan ateş saldılar...
Desem de "kalbim dayan!" Durmuyor kanı anne.
Her an ömrüme ziyân! Tesellin hani anne?

Deli gibi ç/ağlayan bir şelâle gibiyim
Gecelerim zifirî gönül toprağım kurak...
Surları delik deşik yıkık kale gibiyim
Şeytan diyor ki "Yeter!", "Hayata küs ve bırak!"
Sarsılmazdım bu kadar olmasa âni anne
Sabrım tutmuyor ayar; tesellin hani anne?

Neden bıraktı elin elimi avucundan?
Neden ayırdın beni dibinden dizlerinin?
Uyan artık ne olur sessizlik orucundan
Gelmeyecek mi sonu hüzün dehlizlerinin?
Mâzîde kalan dünler can yakan anı anne
İnletiyor sürgünler; tesellin hani anne?

Köz düştükçe bağrıma düşman oldu us bana
O yüzden böyle bitkin, bir garip bîçâreyim
Sensiz geçen her günün gecesi kâbus bana
Duygular deryasında kederli ibareyim...
Ayaz kokuyor yazım, yok güzel yanı anne
Kırıldı gönül sazım; tesellin hani anne?

Ne söylesem nafile insafı kıt hazanın
Kader kara yazmışsa yaprak döner gazele
Ölümden ötesine aklı ermez izanın
Bu öyle bir yara ki dayanmak zor mesele.
İradem olsa bile isyana mâni anne
Sitem dilime çile; tesellin hani anne?

Usandım talihimin somurtan suretinden
Akrep ile yelkovan sonsuz hicranda durdu...
Bîtap düştü her hecem hüznün esaretinden
Boğulan son umudum bugün sahile vurdu...
Gamla kavgam şeditti; yorgun bu fânî anne.
Tükendim...Gücüm bitti...Tesellin hani anne?