Uzayıp Giden Bir Yokluk Şiiri - Cenk Kolçak

/Pencere midir amansız bir soluğu
Buluşturan bir kuşla,
Aslı gibi midir
Bir çocuğun vurulduğu yerde
Salıverilen uçurtma ?/

Bir yasak olursun
Bir güneş ardı sıra
Gökyüzünde isyan olursun, bir martı
Kendi kanatlarını düren boşlukta

Böyledir tenini soyan duvarlar
Böyledir mezarlar, mezarlıklar...
-Sahi, duvarlar
insanın kendisini çarpmasından başka
ne işe yararlar
ya da bir düşün, gülüşün harcını
kanla karmaktan başka?

Unutma!
Alnını öpen yağmur suyu
Koca bir dağ büyütür koynunda.

Bak, nasıl da soğuyor caddeler
Umudu deren çocukların yüzleri akıyor penceremden.
Paltosunun cebinde karanfil taşıyan bir yaşlı
Ödünç aldığı boşluğa iki çelenk bırakıyor
Biri yarınlarına, diğeri sana çocuk
Diğeri sana.

Ama sen bunlara aldırma
Sana göğü indirmeyenleri tanrıya bırak
Bir gün kanatların çıkar nasılsa.

-Sahi, olur da çıkarsa, biz
Tanrıyı da aramızda görmek isteriz.
Belki bir görünüm olur
Ağırlığınca bir uzam
Uzayıp giden bu yoklukta.